تحلیل نظام صدور مجوز تولید و عرضه آثار سینمایی در حقوق اداری ایران

نظارت حکومت‏ بر هنر به دو شیوه عمده تأمینی و تعقیبی صورت می‌گیرد. در طریقه تأمینی‌، حکومت برای خلق و عرضه آثار هنری، اخذ اجازه قبلی را لازم می‌داند. نظامی که حق‏های هنری به ویژه حق بر آزادی بیان هنری را محدود می‏نماید. در روش دوم، اصل بر آزادی است و حکومت پس از آفرینش و ارائه آثار هنری و صرفاً در صورت مواجهه با جرم یا تخلف، ورود می‏نماید. در ایران، آثار سینمایی از زمان پیروزی انقلاب تاکنون، با نظام صدور مجوز روبرو بوده است.  امری که در مقاله حاضر، از نظر ساخت و  نمایش، در حقوق موضوعه اداری،  مسأله‌یابی شده است و نتیجه، حکایت از ضعف در موارد ذیل دارد‌: 1. سوءاستفاده از دو مرحله‌ای بودن ذات سینما و دو درجه‌ای کردن صدور مجوز آثار سینمایی در مجوزهای ساخت و نمایش؛ 2. ترکیب حکومتی اعضای شورای صدور مجوز نمایش و غفلت از جامعه مدنی سینما؛ 3. عدم تعیین مهلتی منصفانه و معقول برای صدور پروانه‌های ساخت و اکران؛ 4. امکان ایجاد ممنوعیت یا محدودیت در اکران فیلم‌ها، با تشخیص مدیریت؛ 5. محدودیت تجدیدنظرخواهی از تصمیمات شوراهای پروانه ساخت و نمایش در مجموعه وزارت فرهنگ؛ 6. ضمانت اجرای سخت و کیفر گونه در مقوله هنر‌.